سایه رنو بر سر پژو

به گزارش خودروکار،این در حالی است که به اعتقاد فربد زاوه کارشناس خودرو کشور، اگر دولت در رقابت فی مابین میان رنو و سایر خودروسازان حاضر در بازار ایران دخالت نکند، رنویی ها می توانند به راحتی پژوسیتروئن را پشت سر بگذارند.

به گفته این کارشناس، حضور مستقل رنو در ایران می تواند به کاهش قیمت خودروهای داخلی و محصولات پژو در بازار داخلی نیز کمک کند.

###

این تفاهم نامه می تواند منشا تاثیرات مهمی در صنعت و بازار خودروی ایران شود. مهم ترین تاثیر قرارداد رنو در کوتاه مدت، کنترل قیمت ها است. با ورود محصولات جدید رنو به بازار، با توجه به اینکه قیمت ها توسط خود رنو مدیریت می شود، قیمت سایر محصولات مشابه در بازار می تواند تعدیل شود. مهم ترین محصولاتی که تحت تاثیر قرار می گیرند محصولات جدید پژو و سیتروئن هستند. در دراز مدت، با توجه به مدیریت به روزتر رنو، می توان نسبت به واردات تکنولوژی ساخت قطعات و مدیریت های مدرن بنگاه داری به کشور امیدوار بود. در واقع، این قرارداد می تواند منشا انتقال رویه های مدیریتی مدرن خودروسازی به کشور شود، موضوعی که تا کنون مغفول بوده و در هیچ قراردادی لحاظ نشده بود.

به نوعی بله؛ شاید مشارکت سازمان گسترش نشان دهد وزارت صنعت با ترس و واهمه نسبت به آزاد سازی مدیریتی در این صنعت اقدام کرده است ولی به هر صورت وجود شبکه مستقل در کنار 60 درصد سهام برای رنو، نشان می دهد دولت و وزارت صنعت از ناتوانی خود در مدیریت بازار خودرو و نارضایتی مردم از این نحوه مدیریت آگاه شده اند.

این روند در آینده تشدید خواهد شد و وزارت صنعت همانند بازار لوازم خانگی در دهه 70 شمسی ناچار است از مدیریت بازار خودرو هم کنار برود و مجوز حضور مستقل صنایع بین المللی را صادر کند. خروج تدریجی این وزارتخانه از بازار خودرو می تواند نوید بخش ورود خودروسازان مستقل و صاحب نام دنیا به بازار ایران باشد. تاکنون خودروسازانی به کشور وارد شده اند که معامله با دولت ها در سیاست های آنها است، ولی از این پس خودروسازانی به ایران وارد خواهند شد که در فضای رقابتی امکان حیات دارند.

در صورتی که پژو سیاست های خود را تغییر ندهد می تواند به بازنده بزرگ این قرارداد بدل شود. پژو هیچ وقت علاقه ای به حضور مستقل در بازار ایران نداشته است و همیشه تلاش کرده در سایه رانت های دولتی اعطایی به ایران خودرو، محصولات خود را با هر کیفیت و قیمتی عرضه کند. حتی در مشارکت های جدید هم پژو 50 درصد سهام را به اصرار طرف داخلی تملک کرده است و انتظار ندارد با پذیرفتن این شرط نسبت به ورود به یک فضای رقابتی اقدام کند. واقعیت این است این رفتار مدیریت دولتی بازار ایران حتی بر خود پژو هم تاثیرات مخرب و منفی گذاشته است. به هر صورت تا قبل از تحریم ها نزدیک به نیمی از محصولات برند پژو در ایران فروخته می شد و نیازی به به روز نگاه داشتن محصولات این برند احساس نمی شد به گونه ای که تحریم بیشترین ضربه را به پژو  وارد کرد. در عین حال، قیمت اعلامی محصولات جدید پژو بالاست و رنو می تواند در سایه فضای رقابتی با قیمت گذاری پایین پژو را به شدت آزار بدهد.

به نظر نمی رسد در کوتاه مدت این همکاری قطعع شود ولی اگر رنو سیمبل را با قیمت های بین المللی عرضه کند، عملا تولید تندر 90 متوقف خواهد شد. توجه شود که قیمت های بین المللی سیمبل از قیمت تندر 90 در بازار ایران پایین تر است. همین موضوع در خصوص ساندروی جدید هم صادق است. در صورتی که رنو این محصول را به سبد محصولات خود در بن رو اضافه کند، وضعیت محصول قبلی تولید داخل تحت الشعاع قرار می گیرد. نهایتا رنو باید انتخاب کند که هدف آن دستیابی به 500 هزار دستگاه و بیشتر است یا حفظ رابطه با خودروسازانی که از این پس رقیب داخلی وی هستند. به نظر می رسد رنو نهایتا رقابت را به رفاقت ترجیح بدهد. 

سهام ایدرو در این قرارداد بیشتر نشانه نگرانی وزارت صنعت از حضور مستقل خودروسازی مانند رنو در کشور است. امضای این قرارداد در سطح بالا به وضوح نشان می دهد وزارت صنعت آمادگی کافی برای پذیرفتن مدیریت مستقل در بازار خودرو را ندارد. ولی به هرصورت شبکه مستقل فروش و سهام 60 درصدی نهایتا اثر فشارهای احتمالی را خنثی کرده و این رنو خواهد بود که تصمیمات لازم در خصوص بازار را می گیرد.

قاعدتا ایران خودرو و سایپا باید به سایر شرکای تجاری خود اهمیت بیشتری بدهند. رنو دیگر یک تامین کننده بین المللی رقیب پژو و یا سایر تولید کنندگان خودرو نیست، بلکه یک رقیب داخلی برای آنها است که اتفاقا تحت کنترل دولت هم نبوده و مشکلات و موانع و سختی های فعالیت تحت نظر دولت را هم ندارد. رنو از این پس یک رقیب داخلی برای صنایع خودروسازی ایران محسوب می شود و طبعا می تواند با خودروسازان ایرانی در بازار داخلی دچار تضاد منافع شود.این تضاد منافع، می تواند فشار از سوی خودروسازان داخلی به رنو ا در پی داشته باشد، بنابراین در دراز مدت، حفظ رابطه کنونی چندان ساده نخواهد بود. 

با توجه به میزان استقلالی که به رنو داده می شود، می توان اثر افزایش کیفیت محصول و خدمات را مشاهده کرد. حضور رنو با شبکه فروش مستقل در وهله اول قیمت گذاری درست را منجر می شود و با این حساب می توان به کاهش قیمت ها به شدت امیدوار بود. البته رنو باید منافع خود در تندر 90 و ساندروی نسل قبل را هم در نظر بگیرد ولی عرضه حجیم سیمبل و ساندروی جدید با وجود یک پایگاه تولیدی مستقل، میسر است. بن رو برگ برنده خوبی برای رنو است و این شرکت می تواند در صورت عدم پذیرش کاهش قیمت و افزایش تیراژ ساندرو و تندر 90، قیمت سیمبل و ساندروی جدید را کاهش دهد و تقاضا را به سمت محصولات جدید خود ببرد. این رفتار محتمل می تواند قیمت را به شدت تعدیل کرده و روی قیمت محصولا داخلی و خودروهای پژو نیز اثر بگذارد.

در کنار این موضوع، شبکه مستقل رنو با استانداردهای جهانی مدیریت می شود و این مدیریت به روز سبب خواهد شد کیفیت خدمات ارائه شده به مردم متفاوت با کیفیت فعلی خدمات باشد. افزایش کیفیت خاص رنو هم سبب می شود کارخانجات داخلی تلاش کنند مفاهیم خدمات پس از فروش را باز تعریف کرده و کیفیت خدمات خود را ارتقا دهند. 

بله رنو با این قرارداد می تواند جای پژو را بگیرد که البته مشروط است.  در صورتی که در رقابت رنو با خودروسازان داخلی اختلالی از سوی وزارت صنعت ایجاد نشود، رنو می تواند با افزایش ظرفیت های تولیدی در سایت بن رو، عملا قطب جدیدی در تولید داخلی ایجاد کند. این قطب جدید در میان مدت حتی می تواند به بزرگترین تامین کننده خودروی بازار ایران بدل شود. این نقش رنو البته به حضور سایر رقبای بین المللی و البته نحوه حضور آنها در بازار هم بستگی دارد. ولی در شرایط فعلی رنو می تواند پژو سیتروئن را به راحتی پشت سر بگذارد.

منبع:تجارت فردا

انتهای پیام/